Ks. Alfred Wittke 1939-2020
Urodził się 7 czerwca 1939 roku we wsi Mochy. Rodzice byli rolnikami, mieli jeszcze 3 córki i syna. W domu rodzinnym zawsze była bardzo naturalna i świadoma pobożność, do oddalonego o 6 km kościoła w Kaszczorze chodziło się pieszo, a prawie w każdą niedzielę po południu rodzice czytali Pismo Święte. Właśnie ta religijność domu rodzinnego przygotowała Alfreda do podjęcia decyzji o pójściu, po ukończeniu szkoły, do Niższego Seminarium Duchownego. Najpierw przez rok uczył się na Świętej Górze koło Gostynia, a potem w Wolsztynie. Tam miał okazję spotkać wspaniałych wychowawców, m.in. ks. prałata Władysława Okoniewskiego czy ks. Henryka Kamińskiego, na których wzorował się pracując już jako kapłan wśród dzieci i z młodzieży.
Po maturze, w 1958 roku, został przyjęty do Arcybiskupiego Seminarium Duchownego w Poznaniu, a w 1964 otrzymał święcenia kapłańskie z rąk ks. Arcybiskupa Antoniego Baraniaka. Pierwsze placówki wikariuszowskie to parafia w Pogrzybowie koło Ostrowa Wielkopolskiego, a potem leszczyńska fara, gdzie dodatkowo katechizował przy kościele rektoralnym pw. św. Jana Chrzciciela. Będąc w Lesznie rozpoczął też studia z zakresu prawa kanonicznego na Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie, na które dojeżdżał później z Poznania, z parafii pw. Chrystusa Odkupiciela. Stamtąd, po 4 latach, został przeniesiony do parafii pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa i św. Floriana na poznańskich Jeżycach, gdzie przez 5 lat prowadził katechizację młodzieży oraz grupy oazowe.
W dniu 1 czerwca 1980 roku otrzymał pierwszą placówkę proboszczowską w Słupi koło Stęszewa.
7-8 czerwca 1981 roku - Wizytacja Arcypasterska ks. bpa Stanisława Napierały
Tutaj wykazał się wieloma działaniami gospodarczymi i duszpasterskimi. W czasie 8-letniego zarządzania parafią podjął z parafianami następujące dzieła:
- budowę kaplicy i punktu katechetycznego w Sapowicach, wiosce najbardziej oddalonej od kościoła parafialnego,
- remont wieży, dachu, instalacji elektrycznej w kościele filialnym w Jeziorkach,
- budowę kostnicy przy kościele parafialnym,
- budowę Pomnika Poległych w Jeziorkach - ku pamięci walczących w obronie Ojczyzny, oraz zamęczonych w obozie w Żabikowie,
- remont dachu, instalacji elektrycznej, sprawienie nowych ławek i witraży w kościele parafialnym w Słupi,
- remont podłogi Domu Katolickiego, organistówki, probostwa...
Wielką troską obejmował katechizację dzieci, duszpasterstwo młodzieży, duszpasterstwo stanowe, korzystając przy tym z pomocy ks. seniora Emila, oraz odbywających w naszej parafii praktykę diakonów.
W 1988 roku został mianowany proboszczem parafii pw. św. Wawrzyńca w Koźminie Wielkopolskim. Po trzech latach poprosił jednak o przeniesienie, gdyż pełnił wówczas także funkcję sędziego diecezjalnego i wykładowcy prawa kanonicznego w seminarium oblatów w Obrze, dokąd trudno było z Koźmina dojeżdżać. Wolał też pracę na mniejszych parafiach, w których mógł mieć bezpośredni kontakt z wszystkimi wiernymi, niosąc im pomoc i wsparcie.
W 1991 roku został mianowany proboszczem parafii pw. św. Marcina w Wilkowicach koło Leszna. Jako proboszcz wilkowicki przeprowadził w latach 1999-2000 remont kościoła parafialnego, oraz remont plebanii i pastorówki (pałacyku Stablewskich). Pobudował kapliczkę na cmentarzu grzebalnym i kostnicę przy kościele św. Marcina. Uhonorowaniem zasług ks. Alfreda było nadanie mu przez ks. Arcybiskupa tytułu Kanonika Gremialnego Kapituły Kolegiaty Leszczyńskiej. W 2014 roku obchodził Złoty Jubileusz Kapłaństwa.
Dekretem ks. Arcybiskupa z dniem 1 lipca 2014 roku został przeniesiony w stan spoczynku. Jako emeryt zamieszkał na terenie parafii w dawnej pastorówce i w miarę możliwości pomagał swoją pracą nowemu proboszczowi i kapłanom z dekanatu.
Pod koniec 2019 roku, wskutek pogorszenia stanu zdrowia, zamieszkał w Domu Księży Emerytów w Poznaniu. Zmarł 27 listopada 2020 roku.
