Kościół parafialny w Słupi
Trudno ustalić kiedy zbudowano pierwszy kościół parafialny. Wiadomo, że w 1729 roku OO. Jezuici postawili nowy kościół drewniany w kształcie krzyża greckiego, z sygnaturką na środku dachu. Wyposażenie było przeniesione ze starego kościoła: ołtarz główny MB Bolesnej, ołtarz św. Izydora i ołtarz MB z Dzieciątkiem Jezus. Była także ambona, chrzcielnica, oraz chór z 8-głosowymi organami. Z biegiem lat, w roku 1809 kościół był już w bardzo złym stanie, a w 1829 został zamknięty z obawy o bezpieczeństwo wiernych. W tym czasie parafiane słupeccy korzystali z kościoła w Tomicach.
Dopiero w latach 1849-1850 postawiono kościół murowany. Był długi 20 metrów, szeroki 9, sufit miał tynkowany na podbitce z trzciny, dach pokryty dachówką. Posiadał 3 drzwi zewnętrzne i 2 wewnętrzne. Na skutek konfliktu proboszcza z kolatorem, nowy kościół wykończono i wyposażono w ołtarze, ambonę i organy dopiero w 1862 roku, za ks. Józefa Dynkowskiego. W 1892 roku ks. Andersz zakupił do kościoła nowe tabernakulum i stacje Drogi Krzyżowej.
W 1893 roku rozpoczęły starania o rozbudowę kościoła. Parafia liczyła już wtedy 2153 mieszkańców, więc miejsca było za mało. Prawie 20 lat trwały spory urzędnicze i naciski na kolatora Tiedemana, aby uzyskać pozwolenie na rozbudowę. Wreszcie w 1912 roku, po wielu interwencjach proboszcza Stefana Jankiewicza u najwyższych władz pruskich, parafia uzyskała pozwolenie na rozbudowę. 10 kwietnia 1912 roku prace rozpoczął architekt Stefan Cybichowski według projektu Rogera Sławskiego.
Sławski zaplanował rozbudowę dodając nawy boczne, zakrysię i kruchtę usytuowane na osi kościoła, oraz podwyższając sklepienie nad nawą główną. Bryła świątyni posiada wyląd prostej hali przykrytej dwuspadowym dachem. Jedynymi elementami dekoracyjnymi ścian są skromnie oprawione otwory drzwiowe, okna i blendy okien. Detale dobudowanych części wydają się być kontynuacją dekoracji szczytów dawnego kościoła. Sławski zastosował rzadko spotykany w kościołach eksperyment formalny, analogicznie kształtując bryłę kościoła od frontu i od prezbiterium. W stosunku do zachowanego rysunku, w realizacji zabrakło sygnaturki na środku kalenicy oraz wejścia w ścianie bocznej kościoła. Nawy boczne zostały oddzielone od nawy głównej dwiema kolumnami toskańskimi, pełne ściany zachowano w prezbiterium i pod chórem. Ściana ołtarzowa w prezbiterium jest płaska z drzwiami do zakrystii przysłoniętymi ołtarzem. Rozbudowę zakończono w grudniu 1912 roku, jej koszt wyniósł 26.065,85 marek.
Rozbudowany kościół posiada styl neobazylikowy, sklepienie nad nawą główną jest kolebkowe, a nad bocznymi kasetonowe. Kościół posiadał 5 drzwi wejściowych, ale jedno wejście boczne do lewej nawy zostało później zamurowane, a na tym miejscu został namalowany obraz św. Teresy od Dzieciątka Jezus. Przebudowano ołtarze, ustawiono nowe ławki. Chrzcielnicę i ambonę przeniesiono ze starego kościoła. W 1917 roku ustawiono także nowe organy 14-głosowe, firmy Schlag&Sohne ze Świdnicy za sumę 6.388 marek.
Uroczystej konsekracji dokonał 28 października 1917 roku bp Paweł Jedzink, sufragan poznański.
W 1921 roku ogrodzono kościół nowym murem, a w 1927 kościół został zelektryfikowany. Prace te przeprowadziło Zjednoczone Przedsiębiorstwo Elektryfikacji z Poznania. Kościół był nadal w stanie surowym. W 1930 roku zamurowano półkoliste okno w ścianie od strony dzwonnicy, a na jego miejscu umieszczono Oko Bożej Opatrzności z promieniami. W tym samym roku wykonano polichromię nawy głównej i naw bocznych według projektu Romana Łuczaka. W prezbiterium zostały namalowane cztery medaliony z obrazami polskich świętych. Dwa lata po wymalowaniu kościoła, w 1933 roku parafia przystąpiła do gruntownego remontu organów.
W czasie II wojny światowej kościół był zamknięty i zamieniony na magazyn. Obrabowano go także ze sprzętów liturgicznych. Po wojnie tylko część z nich udało się rewindykować, większość przepadła bezpowrotnie.
Kościół na starych zdjęciach:
Lata współczesne:
