Ks. Emil Szumigała 1913-1991

Urodził się dnia 26 listopada 1913 w Scherlebeck, powiat Recklinghausen - Westfalia (Niemcy) - jako syn Stanisława i Zofii Andrzejewskiej. Ojciec pochodził z parafii Murzynowo Kościelne, matka z parafii Wilkowo Polskie. W roku 1922 wraz z rodzicami przeniósł się do Liëvin do Francji Północnej - Pas-de-Calais. Szkołę Podstawową ukończył w Lievin. Gimnazjum czyli College institution St. Vêast ukończył w Bëthume. Przez dwa lata od roku 1936 do 1938 roku pełnił funkcję sekretarza Związku Studentów Polskich Północnej Francji. Wówczas wraz z innymi studentami redagował miesięcznik pt. „Biuletyn Studentów”. Studia filozoficzne i teologiczne ukończył w Arras, gdzie w dniu 10 lipca 1938 roku otrzymał święcenia kapłańskie z rąk ks. biskupa Henryka Dutoit. W końcu zaś lipca 1938 roku odprawił sekundycje w kościele parafialnym w Wilkowie Polskim.

Przez cały rok 1938-1939 był profesorem w Petit Seminarie-Maguetra-sur-Mer. W lipcu 1939 roku przyjechał na wakacje do Polski. Do połowy sierpnia zastępował ks. Prałata Antoniego Serviganta - kapelana szpitala w Gostyniu. Gdy zanosiło się na wojnę, pragnął powrócić do Francji. Niestety, powrót był już niemożliwy. Dlatego przez Warszawę udał się do Lublina. Za poparciem ks. Prałata Kwieka, zamieszkałego w Lublinie, został skierowany przez Kurię Biskupią w charakterze kapłana pomocnika do siedmiotysięcznej parafii Czeremierniki, dekanatu lubartowskiego. Od pierwszego dnia pobytu w tej parafii prowadził pracę duszpasterską i był wówczas jedynym człowiekiem w parafii, który umiał po niemiecku, co miało wielkie znaczenie dla ludności polskiej. Ksiądz Emil w swoich „notatkach” z okresu okupacji pisze, że dzięki znajomości języka niemieckiego potrafił dziesiątki Polaków uchronić od niechybnej śmierci lub więzienia.Od lutego 1941 roku został przeniesiony do parafii Suchowola jako administrator. Tam pracował przez kilka miesięcy. Z obawy przed aresztowaniem, ze względu na pracę konspiracyjną, na jego własną prośbę Ksiądz Biskup Leon Fulman zwolnił go z obowiązku administratora tej parafii. Udał się z powrotem do Czeremiernik, gdzie przebywał jako gość u Księdza Proboszcza. Ks. Szumigała tak pisze w swoich ,,Notatkach” o działalności duszpasterskiej tego okresu: ,,Zdarzało się, zwłaszcza w pierwszych tygodniach wojny, że siedziałem w konfesjonale przez jedenaście, dwanaście lub trzynaście godzin z krótkimi przerwami na śniadanie i obiad. Prawie codziennie jeździłem do chorych - a gdy wybuchła epidemia tyfusu plamistego, to przez kilka miesięcy jeździłem, od rana do wieczora, od wsi do wsi udzielając Sakramentów świętych, nie będąc oczywiście szczepiony. Zaopatrywałem także chorych na terenie sąsiedniej parafii, gdyż proboszcz tej parafii panicznie bał się, by nie zarazić się na tyfus.”A Kuria Biskupia w Lublinie do Księdza Kanonika A. Gieysztora, proboszcza W Czeremiernikach, tak pisała (dnia 16 czerwca 1945 r.): „Stosownie do prośby W. Ks. Kanonika stwierdzamy, że ks. Emil Szumigała przez okres toczącej się wojny przebywał na terenie diecezji lubelskiej w parafii Czeremierniki i Suchowola Lubartowska. Praca jego w wymienionych parafiach była bardzo ofiarna i pożyteczna dla Kościoła św. Z zebranych informacji twierdzimy, że ks. Szumigała jest wzorowym kapłanem.”

Dnia 4 kwietnia 1945 r. ks. Szumigała opuścił diecezję lubelską i już 25 kwietnia przybył do Wilkowa Polskiego. Do 27 lipca pracował krótko jako wikariusz w parafii Kościan, Wilkowo Polskie, Konojad i Łęki Wielkie. Dnia 27 lipca 1945 roku został administratorem parafii w Czaczu z obowiązkiem obsługiwania dodatkowo parafii Białcz. Dnia 1 marca 1947 r. otrzymał administrację kościoła parafialnego w Buczu. Ks. dziekan Stanisław Nowak napisał o ks. Emilu Szumigale „Jako kapłan jest to charakter czysty i prawy, posłuszny Władzy Duchownej. Odznacza się przede Wszystkim gorliwością w słuchaniu spowiedzi św. i wysługuje się po wszystkich parafiach dekanatu a nawet poza nim. Stąd też ma w dekanacie miano drugiego Jana Vianneya. Życie jego moralne jest czyste”.

Dnia 2 czerwca 1952 r. ks. Szumigała został inkardynowany do archidiecezji poznańskiej. Dnia 20 maja 1955 otrzymał administrację kościoła parafialnego w Słupi w dekanacie stęszewskim.

W protokole z wizytacji parafii Słupia Ksiądz Dziekan tak pisze: ,,Ks. proboszcz Emil Szumigała jest kapłanem pobożnym i gorliwym. Prowadzi skromny i ubogi tryb życia. Dla wszystkich kapłanów dekanalnych jest gościnny i uczynny... Wierni otaczają swego duszpasterza wielką czcią i szacunkiem... Z największym uznaniem podkreślam dbałość o Dom Boży, cmentarz, naczynia i szaty liturgiczne. Podziwiam czystość, ład i porządek... Jeszcze raz podkreślam, że ks. Proboszcz Emil Szumigała administruje parafią mądrze i roztropnie, z wielkim taktem i dobrocią ku chwale Bożej i dobra dusz parafian”.

W 1963r. ks. Emil przeżywa w Słupii 25-lecie kapłaństwa.

Dnia 7 stycznia 1980 r. kieruje ks. Szumigała do Ks. Arcybiskupa Jerzego Stroby pismo z prośbą o zwolnienie go z obowiązku proboszcza parafii w Słupi ze względu na podeszły wiek i przebytą operację. Przychylając się do tej prośby Ksiądz Arcybiskup zwolnił ks. Emila Szumigałę ze stanowiska proboszcza parafii w Słupi z dniem 1 czerwca 1980 roku. „Za sumienną i gorliwą pracę w Archidiecezji szczerze dziękuję i na pogodne przeżywanie lat w stanie spoczynku błogosławię” napisał Ksiądz Arcybiskup przesyłając zgodę na przejście na emeryturę.

Złoty Jubileusz Kapłaństwa przeżywał Ks. Senior w Słupi dnia 10 lipca 1988 r. Uroczystość była wspaniała. Cała parafia brała w niej udział. Koncelebrowali wszyscy księża z dekanatu oraz wielu księży kolegów. Było też wielu przedstawicieli z tych parafii, w których Ksiądz Jubilat pracował. Była także delegacja z Francji. Ksiądz Arcybiskup na tę uroczystość napisał między innymi: „Przesyłając w dniu złotego jubileuszu gratulacje, dziękuję Księdzu Seniorowi za pracę w Archidiecezji. Życzę też na dalsze lata zdrowia i opieki Królowej Apostołów. Drogiemu Księdzu Jubilatowi i wszystkim, którzy świętują z Nim Złote gody Jego Kapłaństwa, z serca błogosławię”.

Prawie do ostatniego dnia swojego życia chętnie pomagał w pracy duszpasterskiej w Słupi. Na każdą prośbę księży z sąsiednich parafii chętnie pomagał w pracy duszpasterskiej, spowiedzi św. czy w zastępstwie w czasie wakacji.

Ksiądz Senior zmarł w Słupii w nocy 29 marca 1991 roku w 78 roku życia i w 53 roku kapłaństwa. Pracował czynnie aż do ostatniego dnia swojego życia.

Pogrzeb odbył się 2 kwietnia 1991 r. W Słupi. Mszę św. pod przewodnictwem Ks. Biskupa Zdzisława Fortuniaka, koncelebrowali wszyscy kapłani z dekanatu oraz wielu księży z innych parafii, jego znajomi i przyjaciele. Homilię żałobną wygłosił ks. Czesław Szperzyński. Niezliczone rzesze wiernych nie tylko z parafii Słupia, ale również z pobliskich parafii, jak również z parafii, w których Zmarły pracował jako proboszcz, także delegacja z Francji, towarzyszyły w kondukcie żałobnym na miejscowy cmentarz. Słowo pożegnalne na cmentarzu wygłosił Ks. Biskup Zdzisław Fortuniak. Ks. Dziekan Wincenty Sobkowski podziękował za udział Księdzu Biskupowi oraz wszystkim innym uczestnikom tej uroczystości żałobnej. Miejscowy Ks. Proboszcz Czesław Zaradniak przeczytał niekończącą się  litanię intencji Mszy św. za duszę śp. zmarłego ks. Seniora Emila Szumigały.

R.I.P.